Langsung ke konten utama

Contoh Cerkak


NJALUK  TULUNG
(dening: Adinda AS.)
WARSIH esuk iku dhewekan ing omah. Pak Dirdjo karo garwane wiwit wingi tindak  Semarang kondangan adine mantu putrane putri. Dene mas Didiet putrane mbarep bu Dirjo mangkat kuliah esuk-esuk mau.
Warsih nderek keluargane pak Dirdjo wis rong taun iki. Dheweke kepeksa ninggalake kutha Wonosari asline, nyambutgawe ing Yogya, abot-abote kepengin nyekolahake anake wadon siji ben bisa nutugake sekolah sawise tamat SMP mengko. Ora kaya Warsih dhewe sekolahe mung tekan kelas 1 SMP medhot. Tansah keprungu pesene bojone sadurunge tinggal donya, nggadang-nggadang anake wadon sabisa-bisane sekolah saora-orane lulus SMU.
Durung jam sewelas awan, kabeh gawean ngomah kuwajibane Warsih wis rampungan. Mumpung lagi dadi “panguwasa tunggal” ing omah loji gedhe iki, dina iku bisa tumindak apa wae. Nyoba nyetel TV ing ruwang tengah, lagi sedhela bosen. Pindah ing teras ngarep nggejojor ing kursi males.  Meja cilik ing sisihe ana segelas wedang kopi panas lan sepiring pacitan. Karo ngrungokake radio cilik siaran Radio Retjo Buntung, mripate melek merem lan lambene comuk-camuk. Ah, pancen laras temenan. Rasane kaya “nyonya boss besar” wae. Mula pancen enak dadi wong sugih!
“Kula nuwun. Sugeng siyang, bu!!”
Warsih  kaget, njenggelek. Ngereti-ngerti ana pawongan wanita setengah umur nyedhaki dheweke.
“Kula kepareng matur, bu. Kula bade nyuwun tulung…..” ujare wanita mau sawise dilungguhake Warsih ing kursi teras cedak kursi males. Nitik nyandhang penganggone wanita sepantaran bu Dirjo mau ngatonake wong kecingkrangan. Raine pucet kumel ngemu wewayangan urip kebak susah.
“Kersa penjenengan punapa?” pitakone Warsih karo namatake tas plastik sing dicangking tamune.
“Kula badhe nyade kain batik punika, bu……..” ature wanita mau karo ngetokake barang saka tas sing digawa.
“Wah, sapunika bapak ibu nembe tindak. Kula piyambakan wonten griya,” wangsulane Warsih. Dheweke ngira wong wadon iku sawijining sales sing mlebu metu saben omah nawakake dagangan.
“Kula betah kaliyan ibu kemawon,” sumaure tamune karo nginguk dalan ngarep omah. Warsih mbedek tamune iki ngira yen dheweke sing nduwe omah gedhe iku.
“Punika dipun sade pinten?” pitakone Warsih sawise kain bathik dibukak-bukak kanggo pantes-pantes. Kain bathik cap-capan kasar dawane paling karotengah meter.
“Seket ewu, bu. Kain punika taksih enggal!”
“Mosok kain kasar ngene regane seket ewu. Kala wingi kula tumbas langkung alus mung selawe ewu.”
“Menawi mboten kepepet kain punika mboten kula sade. Lare kula sakit. Kula warandha katilar pejah. Kula betah arta seket ewu rupiah kangge nebus resep obat anak kula,”  ujare wanita mau karo bola-bali nginguk dalan ngarep omah. Warsih nggregel. Nasibe tamune iku kaya aku wae, batine. Kepeksa golek pangupa jiwa dhewe merga ditinggal sing lanang mati.
“Nek seket ewu kok kawisen,” panganyange Warsih.
“Betah kula ngge tumbas regine obat seket ewu. Menawi ibu saged mbiyantu kula…..” sumaure tamune karo tolah-toleh mengarep maneh. Lungguhe ketok ora jenjem.
“Kenging punapa kok sajak bingung. Wonten ingkang ditengga, bu?”
“Mboten….Punika, lho ……. Tim……. Tim…”
“Tim punapa?”
“Ah, mboten, kok….…..” wangsulane tamune lirih sajak keweden.
Krungu tembung “tim”  Warsih banjur kelingan angger ana siaran acara MINTA TOLONG ing TV RCTI  dheweke karo bu Dirjo mesthi nonton. Warsih kaget ing dhadhane tuwuh pangarep-arep.
“Dos pundi kersa mundhut kain kula, bu?” ujare tamune ndheseg.
“Sekedhap, bu……” ujare Warsih. Dheweke menyat ninggalake tamune. Warsih metu tekan lawang pager noleh  ngiwa nengen. Banjur nyedhaki tamune maneh sing isih lungguh ing teras.
“Nggih mboten ketingal. Nembe ngetingal sak jam utawi kalih jam mangke……  Menawi penjenengan kersa mundhut kain nika, sapunika reginipun ……kalih atus ewu!”
“Lho piye, ta? Durung-durung kok wis mundak tikel papat.”
“Nggih sampun nek penjenengan mboten kersa. Kalih yuta mawon penjenengan taksih bathi kathah,” gemremenge tamune karo ringkes-ringkes barange. Warsih niteni ing acara tv MINTA TOLONG  sawise nuku barang sing didol, let sedhela banjur ana wong sing  nyedhaki menehi dhuwit akeh minangka piwalese wong sing wis gelem tetulung. “Rejeki”, mengkono ujare wong mau sing ora liya salah sijine “tim”.
“Nggih kula purun. Dirantos, kula tak mendhet arta rumiyin,”  kandhane Warsih karo mlebu ngomah. Dhuwit blanjane sewulan sing telung dina kepungkur diparingi bu Dirjo di jupuk separo banjur diwenehake tamune mau.
“Matur nuwun, bu. Penjenengan nengga kemawon wonten ngajengan. Mangke nek tim dateng  rak lajeng kepanggih. Nggih punika rejekine tiyang sing remen tetulung kados ibu punika, “ memgkono ujare tamu wadon mau karo pamitan.
Warsih mung manthuk-manthuk mesem seneng. Kain bathik sing bar dituku rongatus ewu rupiah mau wis ora   digantekake maneh, barang ora mbejaji. Dhuwur-dhuwure pengaji rongpuluh ewu wis apik!
Warsih lungguh ing kursi teras. Ing atine thukul pengangen-angen. Mengko nek entuk dhuwit “rejeki” akeh kaya ing tv kae dhuwit eketan ewon sabengket, apese limang yuta rupiah! Wah, bisa enggal-enggal nukokake speda Palupi anake wadon, uga jam tangan sing didama-dama wiwit palupi isih kelas-6 SD. Utange karo lik Sadiyem limang atus ewu bisa dilunasi. Bisa tuku ali-ali emas limang gram nggo ijole ali-aline sing wis diedol ndek bojone mlebu panti-usada marga kacilakan. Bisa tuku busana Muslim sing nganggo renda-renda endah……… Wah, isih akeh maneh rancangan nanjakake dhuwit limang yuta mau. Kanthi gegambaran kabeh mau ndadekake raine Warsih bingar, lambene tansah mesem seneng.
Durung nganti sejam sawise kuwi, Didiet bali saka kuliah. Warsih uga mlebu njero ngomah. Ngladekake dhahar awan cepet-cepet metu lungguh ing kursi teras. Terus menyat nyedhak lawang pager noleh ngiwa nengen nyawang dalan gedhe, ora ana wong mlaku. Bali maneh lungguh kursi ing teras. Bubar mangan Didiet metu ing teras ngaruh-aruhi Warsih.
“Ana apa kok sajak kesusu-susu, mbak? Ana sing dienteni?”
”Mboten kok, mas Didiet…….”
“Ketoke pikirane mbak Warsih kok ora jenjem. Omonga mbok menawa butuh pitulunganku.”
Karo mas Didiet Warsih rumangsa wis cedhak, kaya patrape mbakyu-adi. Mula dheweke waleh nyritakake kabeh kedadeyan mau.
“Ketoke kowe kapusan, mbak.” ujare Didiet karo nyawang Warsih sing isih ngetokake rai sumringah bungah.
“Jam pira kedadeyane, mbak?” pitakone Didiet kiaro isih ngremet-ngremet kain bathik kasar mau.
“Kalih jaman, mas” wangsulane Warsih wiwit bingung.
“Aku tak metu ndisik.  Mau baline tamu ngalor apa ngidul?”
Didiet ngetokake speda motore mlaku mengalor kaya sing dikandhake Warsih. Setengah jam Didiet wis bali, melas nyawang Warsih sing isih lungguh dheleg-dheleg ing kursi teras.
“Bu Harto RT sebelah ya kapusan mbak. Wingenane tanggane kancaku ya diapusi model kaya iku,”  critane Didiet. Warsih sanalika lemes dedes. Dhuwit rong atus ewu, separo bayare sewulan ilang muspra.
Sorene pak lan bu Dirjo kondur, Didiet wadul karo bapake.
“Jaman saiki akeh wong apus-apus. Awake dhewe kudu ngati-ati,” ngendikane pak Dirjo sabubare dhahar bengi. Warsih sing dikandhani mung tumungkul, mripate mbrebes mili. “Wong niyate tetulung rak tanpa pamrih. Lha kowe tetulung kagawa kepengin entuk rejeki limang yuta. Tontonan ing tv kae bisa pancen gambaran lelakon wong tetulung tanpa pamrih, nanging ya bisa wae diatur kaya sinetron, mung kanggo hiburan pamirsa. Saiki pancen akeh wong julig. Mumpung akeh wong seneng nonton acara tv, melu-melu ethok-ethok dadi paraga “minta tolong
“Ya suk mben maneh sing luwih ngati-ati. Dhuwitmu sing kapusan mau mengko ben diijoli ibu……..”
“Kain kaya ngene iki sepuluh ewu wae ora payu,” ujare bu Dirjo njereng-njereng kain batik pengaji rong atus ewu mau karo ngguyu cekikan.
“Matur sembah nuwun bapak-ibu…….” ature Warsih karo nangis sesenggukan.
oo0oo
(Berikut adalah cerpen dalam bahasa Indonesia sebagai terjemahan cerkak “Njaluk Tulung” dalam bahasa Jawa.
Dimaksudkan sebagai bantuan untuk blogger yang pencinta sastera tetapi perbendaharaan bahasa Jawanya masih kurang. Dengan demikian blogger pencinta sastera Jawa lebih mudah menikmati indahnya sastera Jawa. Selanjutnya kami butuhkan komentar dan saran para pengunjung terkait dengan upaya pengembangan sastera Jawa maupun sastera Indonesia. Terima kasih dan Selamat Membaca):
MINTA TOLONG
Oleh: Adinda AS.
WARSIH pagi itu sendirian dirumah. Pak Dirdjo dengan isterinya sejak kemarin bepergian ke Semarang mendatangi adiknya yang punya hajad mantu menikahkan anak gadisnya. Sedangkan mas Didiet putra sulung bu Dirdjo berangkat kuliah pagi-pagi tadi.
Warsih ikut keluarga pak Dirdjo sebagai pembantu sudah dua tahun ini. Ia terpaksa meninggalkan kota Wonosari tempat asalnya, kerja di Yogyakarta berat-beratnya orang tua ingin menyekolahkan  anak perempuan satu-satunya bisa melanjutkan sekolah setamat SMP nanti. Tidak seperti dirinya hanya sekolah sampai kelas 1 SMP putus di jalan. Senantiasa terngiang pesan almarhum suaminya yang mendambakan anak perempuan mereka satu-satunya setidak-tidaknya lulus SMU.
Belum jam sebelas siang, pekerjaan rumah yang menjadi tanggung jawab Warsih telah beres semua. Senyampang jadi ‘penguasa tunggal’ di rumah gedung besar ini, hari itu ia bisa bertindak  apa saja sesuka hatinya.
Mencoba nyetel TV di ruang tengah, baru sebentar  sudah bosan. Pindah ke teras depan berbaring tergolek di atas kursi males. Di atas meja kecil di sisinya tersedia segelas kopi panas dan sepiring makanan kecil. Sambil mendengarkan siaran radio Radio Retjo Buntung matanya terpejam-pejam dan  tak henti-hentinya mulutnya memamah-biak. Ah, memang santai dan nikmat sekali. Rasanya seperti “nyonyah besar” saja. Memang enak jadi orang kaya!
“Permisi…… Selamat siang, bu!!”
Warsih kaget, bangkit dari tidurannya. Tahu-tahu ada seorang perempuan setengah umur mendekati dirinya.
“Kalau boleh saya ingin menyampaikan, bu. Saya ingin minta tolong……” kata perempuan itu setelah dipersilakan Warsih duduk di kursi teras dekat kursi males itu. Menilik cara berpakaian  perempuan sebaya bu Dirdjo tadi menunjukan orang miskin atau serba kekurangan. Wajahnya pucat kumel, membayangkan penderitaan hidupnya yang penuh kesusahan.
“Maksud ibu mau apa?” tanya Warsih sambil menatap tas plastik yang sedang dijinjing tamunya itu.
“Saya mau menjual kain batik ini, bu……..” jelas perempuan setengah baya itu sambil mengeluarkan barang dari tas yang dibawanya.
“Wah, sekarang bapak dan ibu baru bepergian. Saya sendirian jaga rumah,” jawab Warsih. Ia mengira tamu perempuan itu seorang sales yang keluar masuk rumah menawarkan dagangannya.
“Saya memang butuh dengan ibu saja,” sahut tamunya sambil kepalanya menengok jalan di depan rumah. Warsih menduga tamu itu mengira Warsih pemilik rumah besar ini.
“Ini mau dijual berapa?” Tanya Warsih setelah kain batik itu dibuka-buka untuk sekedar berbasa-basi.
“Limapuluh ribu, bu. Kain ini masih baru!”
“Masak kain sekasar ini limapuluh ribu. Kemarin saya beli lebih halus hanya duapuluh lima ribu rupiah………”
” Kalau tidak terpaksa, sebenarnya  kain ini tidak akan saya jual. Anak saya sedang sakit di rumah sakit. Saya janda ditinggal mati suami. Saya butuh uang limapuluh ribu rupiah untuk menebus resep obat anak saya,” jelas perempuan itu sambil berkali-kali tengak-tengok jalan di depan rumah. Warsih terharu mendengar cerita tamunya itu. Nasibnya seperti saya saja, pikirnya. Terpaksa mencari mata pencaharian sendiri untuk menghidupi keluarganya karena ditinggal mati suami.
“Kalau lima puluh ribu rasanya terlalu mahal,” Warsih mencoba menawar.
“Butuh saya limapuluh ribu untuk menebus obat itu. Kalau memang ibu bisa membantu saya…….. ” jawab tamunya sambil sekali lagi menengok jalan di depan rumah. Duduknya tidak tenang.
“Kenapa kok kelihatan bingung. Ada yang ditunggu, bu?”
“Tidak……… Itu, lho ……… Tim…….. Tim……”
“Tim apa??”
“Tidak, kok ……..” jawab tamunya pelan nampak ketakutan.
Mendengar perkataan “tim” Warsih lalu teringat setiap ada siaran acara MINTA TOLONG di TV RCTI  ia bersama bu Dirdjo tentu tidak pernah melewatkan. Menghadapi ini Warsih terkejut. Di dadanya tumbuh harapan-harapan.
“Bagaimana, mau beli kain saya ini, bu? ” kata tamunya mendesak.
Warsih tidak segera menjawab. Ia segera keluar sampai pintu pagar memperhatikan kiri-kanan. Kemudian mendekati tamunya yang masih duduk di teras.
“Ya tidak kelihatan. Baru muncul satu atau dua jam nanti…….. Kalau anda jadi membeli kain ini sekarang harganya dua ratus ribu rupiah!”
“Loh, bagaimana toh ini? Belum-belum sudah naik harga empat kali lipat. ”
“Ya sudah kalau ibu memang tidak mau. Membayar dua juta saja ibu  masih untung banyak,” tamunya bergumam sambil  merapikan barang dagangannya.
Warsih ingat di setiap acara tv MINTA TOLONG setelah membeli barang yang ditawarkan, sebentar kemudian muncul seseorang yang mendekati pembeli barang tadi dan memberikan uang banyak sebagai balasan orang yang suka menolong sesamanya. “Rejeki,” demikian jelas pemberi uang tadi yang tidak lain ialah salah seorang “tim”.
“Ya, saya mau. Ditunggu sebentar,  saya ambil uangnya dulu,”  kata Warsih kemudian masuk ke dalam rumah. Uang upah kerjanya sebulan yang baru tiga hari yang lalu diberi bu Dirdjo diambilnya separohnya lalu diberikan tamunya itu.
“Terima kasih, bu. Ibu tunggu saja di depan sini. Nanti kalau tim datang bisa segera ketemu. Ya ini rejeki orang yang seneng memberi pertolongan seperti ibu ini, ”  demikian tambah tamu wanita tadi sambil pamitan pergi.
Warsih hanya mengangguk-angguk tersenyum senang. Kain batik yang baru dibelinya dua ratus ribu rupiah itu  tidak digubris lagi, barang tidak bernilai. Paling tinggi nilai senilai dua puluh ribu sudah bagus!
Warsih masih duduk di kursi teras. Di hatinya tumbuh angan-angan. Nanti kalau mendapat uang “rejeki” banyak seperti yang dilihat di tv itu seikat lembaran uang kertas limapuluh ribuan setidaknya lima juta rupiah! Wah, nanti bisa segera membelikan sebuah speda untuk Palupi anak gadisnya. Juga jam tangan yang sudah diimpi-impikan Palupi sejak ia kelas 6 SD. Utangnya kepada lik Sadiyem limaratus ribu juga bisa bisa dilunasi. Bisa beli cincin emas 5 gram untuk pengganti cincinnya yang telah dijual ketika suaminya masuk rumah sakit karena kecelakaan. Bisa membeli busana muslim yang berenda-renda indah…….. Wah, masih banyak lagi rancangan untuk membelanjakan uang lima juta rupiah itu. Dengan gambaran hal-hal yang menyenangkan tadi membuat wajah Warsih berseri. Bibirnya selalu tersenyum senang.
Belum sampai satu jam setelah itu, Didiet pulang dari kampus. Warsih segera masuk ke dalam rumah menyajikan makan siang untuk Didiet. Cepat-cepat kembali ke luar duduk dikursi teras. Terus beranjak mendekati pintu pagar, tengok kanan kiri memperhatikan jalan besar, tetapi tidak ada orang di jalan. Kembali duduk di kursi teras dengan tidak sabar. Habis makan Didiet keluar ke teras menyapa Warsih.
“Ada apa kelihatannya tergesa-gesa, mbak? Ada yang ditunggu?”
“Tidak kok mas Didiet……….”
“Nampaknya pikirannya mbak Warsih  tidak tenang. Bicaralah barangkali membutuhkan bantuanku.”
Dengan mas Didiet Warsih merasa sudah dekat seperti sikap kakak beradik saja.. maka ia terus terang menceritakan semua peristiwa tadi.
“Kelihatannya kamu ditipu orang, mbak,” ucap Didiet dengan menatap wajah Warsih yang masih menunjukkan wajah orang bahagia.
“Jam berapa kejadiannya, mbak?” tanya Didiet sambil masih meremas-remas kain batik kasar tadi.
“Dua jam, mas.” jawab Warsih mulai bingung.
“Saya mau keluar dulu. Tadi pulangnya tamu ke utara apa selatan?”
Didiet mengeluarkan speda motornya dan dikendarai ke arah yang ditunjukkan Warsih. Setengah jam kemudian Didiet sudah pulang. Ia merasa kasihan melihat Warsih yang masih duduk terlongong-longong di kursi teras.
“Bu Harto RT sebelah juga tertipu, mbak. Kemarin tetangga temanku juga ditipu model seperti itu…….” cerita Didiet. Seketika tubuh Warsih lemah lunglai. Uang dua ratus ribu rupiah separoh upah kerjanya sebulan hilang percuma.
Sorenya setelah pak lan bu Dirdjo pulang, Didiet mengadukan hal ini kepada ayahnya.
“Jaman sekarang banyak orang menipu. Kita harus lebih hati-hati,” demikian ujar pak Dirdjo selesai makan malam. Warsih yang dinasihati hanya tertunduk lesu. Air matanya tak berhenti mengalir. “Orang punya niat menolong seharusnya tanpa pamrih. Kamu mau menolong orang hanya terdorong ingin mendapat rejeki lima juta rupiah. Tontonan dalam tv itu bisa sebagai gambaran orang yang memberi pertolongan tanpa pamrih. Namun ya bisa saja diatur seperti dalam sinetron, yang sifatnya hanya sebagai hiburan untuk pemirsa. Sekarang  orang punya banyak akal untuk berbuat jahat. Mumpung banyak orang menyukai tontonan acara tv, ikut-ikutan  pura-pura berperan sebagai peraga  ”Minta Tolong”.
“Lain kali lebih berhati-hati. Uangmu yang ditipu orang tadi nanti biar diganti ibu…………”
“Kain seperti ini sepuluh ribu saja tidak laku, ” ujar  bu Dirjo sambil menggelar kain batik kasar itu dengan tertawa terkekeh.
“Terimakasih, bapak-ibu ……” jawab Warsih dengan tangisnya terisak-isak.
ooo0ooo

Komentar

Posting Komentar

Postingan populer dari blog ini

Unggah-ungguh basa Jawa ( Unggah-ungguh bahasa Jawa )

UNGGAH-UNGGUH BASA JAWA Unggah-ungguh Basa Jawa yaiku adat sopan santun, tatakrama, tatasusila nggunakake Basa Jawa. Undha-usuke Basa Jawa miturut unggah-ungguhe kena kaperang dadi 5, yaiku : Basa ngoko, kaperang dadi 2,  yaiku Ngoko Lugu lan Ngoko Andhap (isih kaperang maneh dadi 2, Antya Basa lan Basa Antya). Basa madya, kaperang dadi 3, yaiku Madya Ngoko, Madyantara lan Madya Krama. Basa Krama, kaperang dadi 5, yaiku Kramantara, Mudha Krama, Wredha Krama, Krama Inggil, lan Krama Desa. Basa Kedhaton. Basa Kasar. A. BASA MADYA       Basa Madya iku basa ing antarane basa ngoko lan krama. Wujude Basa Madya yaiku tembung Madya kaworan ngoko utawa krama. Basa Madya Ngoko biyasane isih digawe dening wong ing desa lan pegunungan.  Manut wujude, Basa Madya diperang dadi 3, yaiku : 1. Madya Ngoko. Basa Madya Ngoko wujude tembung : Madya (ater-ater lan panambang ngoko) Ngoko Dika, mang, samanng Ciri-cirine Basa Madya Ngoko antarane : Aku, dadi kula Kowé, dio

Ukara Sambawa

UKARA SAMBAWA Sugeng pepanggihan malih kaliyan kula, wonten ing blog ingkang prasaja menika. Wonten ing kalodhangan menika kula badhe ngaturaken satunggaling bab wonten ing paramasastra basa Jawi, inggih menika bab ukara sambawa. (Sampun cetha nggih, lha wong irah-irahanipun mawon pun pertela mekaten kok…). Hehehehehe. Hmmmmh, nggih pun botensah basa-basi kemawon nggih, mangga dipunsemak materi bab Ukara Sambawa menika. Mugi-mugi saged migunani tumrap sinten kemawon. Matur nuwun. Ukara sambawa. Hmmmmh, mbokmenawa wis akeh banget kang pirsa bab ukara sambawa iki. Malah ukara iki wis kawentar lan kaloka dadi judul lagu manca nagara kang saiki lagi moncer-moncere padha dinyanyekake dening para penyanyi. Nah, lagu apa kira-kira… (mesthi padha lagi mikir yaaaaaaaaa???) Hehe kae lho, malah dadi judhul lagi sing dinyanyekake Adele… sing judhule Sambawa like you… (…*#&*&@*&#(@*&#(……!!!!!! Kae Someone kaleeeeeeeeeeeeeee!!!!! Dudu sambawa. Hiiiiiiiihhhhh). heheh

Upacaran Adat Jawa

Ngupat Ngupat utawa ngupati iku salah sijining upacara adat sing diselenggara'ake wektu calon ibu mbobot 4 sasi . Tembung "ngupat" asale saka tembung papat (4) utawa kupat . Ancasé upacara adat iki kanggo kaslametané calon bayi lan ibuné utawa kanggo sing sifaté tolak bala dadi padha karo upacara adat mitoni . Sing radha bedha karo upacara adat mètèng liyané yaiku ana sajian kupat ing kendhuren ngupati, kupat iki uga disertakaké ing besek sing digawa bali undangan sing hadir. Makna Ngupat sejatiné kanggo pralambang yén jabang bayi wis mlebu ning tahap kaping papat ning proses pangriptane manungsa. Wektu Upacara adat ngupat kudu diselenggarakaké ning dina sing apik miturut petungan dina Jawa . Ngliman Ngliman iku salahsijining upacara adat wètèngan sing diselenggarakake wektu calon ibu mbobot 5 wulan . Tembung "ngliman" asale saka tembung lima (5). Ancase upacara adat iki padha karo ngupatan yaiku upacara kanggo kaslametane c